Sərdar Aminin yaradıcılığında ən sevdiyim cəhət nağılvari təhkiyəsidir. "Qaratoyuq nəğməsi" romanında olduğu kimi "Su sərgisi" romanında da müəllif öz şirin nəqletmə dilini qoruyur və müxtəlif problemləri irdələyərkən bizi darıxmağa qoymur. Romana ümumi baxışda görürsən ki, burda danışılan məsələlərin çoxu insanın daxili təlatümləri, iztirabları ilə bağlıdır və bu ağır mövzuları zövq ala-ala oxuyursan. Hər səhifədə romanın sonrakı səhnəsinin nə olacağını təxmin etmək çox vaxt mümkün olmur, gözlənilməzliklər öz növbəsində elə ustalıqla işlənir ki, gedişatın başqa cür olmayacağına inanırsan və nəticədə müəllifin xəyal gücünə heyran qalırsan.

Kitab iri həcmli deyil, cəmi-cümlətanı doxsan beş səhifədir, ancaq buna baxmayaraq dolu romandır. Müəllif istəsə, burdan iri bir əsər çıxara bilərdi, görünür, "az olsun, təmiz olsun" prinsipinə sadiq qalıb. Belə ki, roman ana bir xəttə, onurğaya bağlanmayan əlavə heç nə ilə oxucunu yormur. Bunun əvəzində, işlənən mövzular, ötürülən fikirlər də o qədər bəsit, asan həzm olunan deyil. İstər süjet, istər dialoqlar, istərsə də, mövzusu baxımından "Su sərgisi" romanı standart roman deyil və elə müəllifi kimi özünəməxsusdur, müasirdir, yenilikçidir. Romanda dostluq, sevgi, ailə, cəmiyyət, insanın daxili aləmi, narahatlıqları və sair mövzulara yeni baxış, alternativ yanaşma var.

Roman əsas obrazın dilindən, yəni birinci şəxsin təkindən verilir. Əsərdə bu qəhrəmanımızın xəstəliyindən dolayı meydana çıxan hallüsinasiyalarını, yuxularını və bəzən də yuxu-hallüsinasiya-gerçəklik qarışmış psixoloji sayrışmalarını oxuyursan. Bəzən insanı çox uzaqlara, uşaqlığına, öz daxili aləminə, öz alt şüuruna aparır və indiki zamana "sağ-salamat" qaytara bilir. Zənnimcə, müəllif bu çətin işin öhdəsindən məharətlə gəlib.

Romandan hissələr verib marağını qaçırmaq istəmirəm, bu xırdahəcmli "dadlı-duzlu" romanı hamının oxumasını istərdim.

Ədəbiyyatımıza qatqısına görə Sərdar Aminə təşəkkür edir, yaradıcılığının davamlı olmasını diləyirəm.