Sən demə sinif yoldaşım məni cinlə tanış edəcəkmiş. Uzun-uzadı ismarışlar yazırdı: "çox vacib sözüm var", "dəhşət şeylər olub", "mütləq görüşək", nə bilim nə. Mən də, nə yalan deyim, görüşmək istəmirdim. Axırıncı dəfə keçən yay görüşmüşdük və özümə söz vermişdim ki, bir də heç vaxt Tofiqlə görüşməyəcəyəm. Çünki hər dəfə "söhbət edək" adıyla görüşürdük, ancaq heç vaxt söhbət etmirdik. Bu adamın söhbət anlayışı bundan ibarətdir: mən danışım, sən qulaq as və nə olur, olsun, axırda mənə haqq ver. Bu dünyada yalnız onun problemləri önəmlidir, yalnız o, əsgərlik görüb, yalnız o, universitet oxuyub, yalnız onun fikirləri vacibdir... Elə ki özün barədə bir söz dedin, eynisinin qabağına "lap" qoyub özünküləşdirir. Məsələn, əsgərliyim çətin olub dedin, "əh, məndə lap çətin olub" deyəcək, asan olub desən, onunku da "lap asan"laşacaq. Ona görə dostlar arasında "Lap Tofiq" deyirik ona. Ancaq sonuncu dəfə yazdıqları doğrudan da dəhşət idi, lapsız-zadsız.

"Sənə nənəmin cin çağırmağından danışmışdım, – yazırdı – inanmayacaqsan, ancaq gələn cinlərdən biri qayıtmayıb. Bu dəqiqə də bir yerdəyik. Görür sənə yazdığımı. Sənlə tanış eləmək istəyirəm, çox maraqlı cindi."

Əlbəttə, inanmayıb səs atdım ki, get özünü ələ sal. Yenə dalbadal yazıb inandırmağa çalışdı məni, cinin səsini də göndərdi, normal insan kimi danışırdı: "Salam, Qorqud, adım Mehman, cinəm". Adını da deyir, üstəlik. Kim inanar? Mən də inanmadım. Sonra bir video çəkib göndərdi. Danışa-danışa çəkmişdi videonu, o qədər qısa müddətdə montaj eləməyi də mümkün deyildi. Dərhal zəng elədim ki, görüşək, çünki videoda cin üzdən adi insan kimi görünürdü, ancaq paltarının altında bədəni yox idi.

Bir saat sonra görüşə bildik. Həmin bir saatda iyirmi bir illik ömrümdə ağzımdan çıxan bütün söyüşlərin cəmindən çox söyüş düzdüm öz adıma. Heç Tofiqə inanmaq olar? Cin çağırmaq nədir? Gələn cinlərdən biri qayıtmayıb e özü də... Onun nənəsinin fırıldaqçı olduğunu ən yaxşı elə nənəsi bilir. Camaatın başını aldadır ki, cinlərdən xəbər alıram, nə bilim, fala baxıram, gələcəyi görürəm. Mən necə aldandım Tofiqin yalanına?! Çəkdiyi video da, Allah bilsin, nə fırıldaqdır. Bu dəqiqə süni intellekt götürüb aləmi, nə var ki, elə bir video çəkməyə?! Adi bir filterlə mənim başımı aldatdı. İndi gedib görüşəcəm, Tofiq gülməkdən öləcək ki, gör nələrə inanırsan. Mən nə axmaq adamam. Mənim olmayan ağlımı belə-belə eləsinlər...

Bulvar tərəfdə görüşdük. Videoda gördüyüm oğlan Tofiqin yanında gəlmişdi. Əynində nazik boz pencək, qara sadə köynək, mavi cins şalvar vardı, ağ ayaqqabı geymişdi. Tofiq sakit, oğlan, daha doğrusu, adi bir insandan heç nə ilə fərqlənməyən cin xoşbəxt görünürdü. Salamlaşdıq. Özümü saxlaya bilməyib birbaşa soruşdum:

– Qardaş, bu Tofiqi bildik, sizə nə gəlib?

– Bizə nə gəlib ki? – cin də Tofiqdən soruşdu. Tofiq cavab verməyib dodağını büzdü.

– Bu cin söhbətini deyirəm. Yəni, görüşmək istəyirdiz, görüşərdik, daha cin-zad nə məsələdi e? Nə olub?

– Mən cin yaradıldım, – dedi. Elə də qəşəng gülümsəyirdi ki, adamın inanmağı gəlirdi. Durduğu yerdə yanaqlarını ora-bura dartışdırmağa başladı, dişlərini ağartdı, gözlərini bərəldib sonra möhkəm sıxdı. Üz-gözü sakitləşəndə gicgahına çırtma vurdu. Bu yerdə məni gic gülmək tutdu.

– Cin yaradıldım nədi e, a kişi? Özü də bu nə hərəkətlərdi, eləyirsən camaatın içində?

– Əh, mən lap təəccüblənmişdim. Gəl dalımca, – Tofiq qabağa düşdü. – Bir dənə tualet tapaq, sübut eləyəcəm cindi, ya yox.

Tofiqin tualet axtarmağı ürəyimcə olmadı, yenə də maraqcıllığıma uduzub onların dalıyca getdim. Yaxınlıqdakı bir kafeyə girdik, Tofiq oturub "mən sifariş verirəm, siz gedin, gəlin" dedi. Hərəkətləri o qədər amiranə və arxayın idi ki, ikimiz də dinməz-söylənməz tabe olduq. Nə yalan deyim, bayaqdan inanmasam da, cinlə tualetə tərəf gedəndə bədənimdən bir üşütmə keçdi. Qorxmağa başladım. O isə çox rahat və şən görünürdü. İçəri keçib ora-bura boylandı ki, heç kim görməsin.

– Yaxınlaş, – dedi.

Udqunub yaxınlaşdım. Köynəyinin düymələrini açmağa başladı, mən də boylandım ki, bizi görən olmasın. Heç kim baxmırdı. Arxayın olub ona tərəf dönəndə gözlərim kəlləmə çıxdı. Köynəyinin yaxasını açmışdı və altında heç nə yox idi. Sadəcə qaranlıq vardı, o da görünmürdü. Elə bil ürəyimə hava vurub şişirtdilər. Yəqin ki, qorxu idi. Özümdən asılı olmadan qışqırdım:

– Ay mama, ciiiiiin...

İndi düşünəndə özümə yazığım gəlir. Əvvəla, iyirmi bir yaşında oğlan uşağı qorxanda niyə anasını kafenin tualetinə çağırar? İkincisi, nə bilirsən, cindir? Sadəcə, sinəsi olmayan bir məxluq idi, bəlkə?

– Yavaş, şşş, qorxma, – deyib üstümə gəldi, mən bir az da qorxub gerilədim, sonra da özümü çölə atdım.

Qapıdan çıxanda ürəyim ağzımda döyünürdü, ayaqlarım əsirdi. Qaçıb getmək istəyirdim, Tofiq qolumdan yapışdı:

– Dayan görək! Hara? Biabır elədin bizi.

– Burax məni! – qolumu dartdım. – Sən xəstəsən? O nədir elə? Onun içi yoxdur!

Tofiq laqeyd-laqeyd üzümə baxdı:

– Sən də lap, lap, bilirsən, lap belə qorxaqsan e. Aləmi qatdın bir-birinə. Keç içəri, ayıbdır, camaat bizə baxır.

– Mən ora qayıdan deyiləm.

– Qayıt, sakitcə çayımızı içək, rədd olub gedərik. İndi qaçsan, ömür boyu səni dolayacam ki, bir fokusdan qorxdu, şalvarını batırdı. Lap biabır olacaqsan.

Tofiqin sözü məni tutdu, öz içimin boşluğu cinin boşluğundan daha ağır gəldi. Həm də təmiz havada beynim bir az açılmışdı. Bəlkə də, gözümə elə görünüb? Tualetin qoxusundan gözüm qaralıb, bəlkə? İnsan beyni qorxduğu şeyi məntiqlə izah etməyə meylli olur axı. Tofiqin təkidilə, ayaqlarımı sürüyə-sürüyə masaya qayıtdım.

Məxluq heç nə olmamış kimi oturub menyunu vərəqləyirdi. Yaxası düymələnmişdi. Üzündə günahkar uşaq ifadəsi vardı, amma yenə də o qorxunc təbəssümü yox olmamışdı.

Çaylarımız gəldi. Üçümüz də susub oturmuşduq. Əlimdəki qaşığı stəkana sala bilmirdim, çünki barmaqlarımın əsməsi dayanmırdı. Stəkanın cingiltisi biabırçılığımı faş edirdi. Mən gözləyirdim ki, Mehman çayından içsin. İstəyirdim görəm, içə bilir ya yox. Özümü çox narahat və gərgin hiss edirdim.

– Səni başa düşürəm, – cin dedi, – Tofiq də birinci dəfə qorxmuşdu.

– Mən lap qorxmuşdum eee, sən hələ yaxşısan.

– Əvvəla, sakit ol. Qorxulu heç nə yoxdu. Cinlərin olduğu şübhəli deyil ki. Siz çox maraqlı məxluqlarsız e, elə bilirsiz, Allah təkcə sizi yaradıb.

– Adın Mehmandı? – cavab gözləməyib Tofiqə döndüm, – Nə əcəb mənlə görüşdürmək istədin?

– Sənsən də belə şeylərlə maraqlanan. Quran oxumurdun qabaq?

– Oxuyurdum, ancaq cinlərlə maraqlanmırdım.

– Axır ki də. Səndən başqa Quran oxuyan adam tanıyıram mən?

– Quranın nə dəxli var e?

– Nə bilim, fikirləşdim, sənə maraqlı olar da, – dedi, sonra heç nə olmamış kimi telefonunu qurdalamağa davam etdi. – Bunu görmüsən? Leydi Qaqa da reptiliyan imiş, – telefonu mənə tərəf tutdu. Tofiqin gündəmi internet sürətiylə dəyişirdi.

Dayanmadan dişlərini göstərən cin qəfil ciddiləşdi. Ağzını sonacan açıb alnını sığalladı.

– Çox maraqlıdı e, sənə belə baxıram, adi adam kimi görünürsən. Ancaq için yoxdu. Necə olur e?

– Əslində hər yerim var. Sən görmürsən. Sizin dünyanın işığı sizin üçün yaradılıb, mənə təsir eləmir, ona görə bu cin qaranlıq görünür.

– Yəni öz dünyanda normal görünürsən?

– Şübhəsiz!

– Bəs, başın, üzün, əlin-zadın görünür axı.

– Bunlar hamısı maska. – dayandı, sonra – dır – dedi.

– Dır?

– Maska dır.

– Həə, ona görə səhərdən üz-gözünü dartışdırırsan?

– Şübhəsiz!

Bilmədim, qabağımda oturan cavan oğlanın cin olmağınamı inanmayım, ya bu cinin insan dərisindən fərqlənməyən maska tapa bilməyinəmi. İnanmamalı çox şey vardı, ona görə başını buraxdım. Bəlkə də, məsələ, reallığı qəbul etməkdə idi, inanıb-inanmamaqda yox. Yavaş-yavaş çayımı içdim. Mehman da içdi. Sakitləşdikcə suallarım çoxalırdı:

– Öz diliniz var?

– Şübhəsiz!

– Necə deyirsən, mənim adım Mehmandır.

Nəsə dedi, ancaq yadımda qalmadı. Düşündüm ki, ağzına gələni deyir, telefonun səsyazanını açdım və yenidən çoxlu suallar verib səsini saxladım. Bir yerdə "mən cinəm"in tərcüməsi maraqlı gəldi:

– Amira cin.

– Hə, cin elə cindi? Bizim dildən sizə keçib, ya sizinkindən bizə?

– Şübhəsiz, bizimkindən sizə!

– Bəs arzuları yerinə yetirirsən? Lampalarla aran necədir?

– Arzuların xeyirlisi həmişə yerinə yetər. Cinlər lampalardan qədim var olubsunuz, – bir az dayandı, – olublar.

– Bəs dilimizi necə öyrənibsən? – çoxlu suallar verirdim ki, yalanını tapım, cin olmadığını sübut edim, guya, yalan danışan cin ola bilməzdi.

– Siz necə, mən də elə. Biz sizinlə yaşayırıq, sizi görürük, eşidirik, ancaq toxunub ünsiyyətdə ola bilmirik. Bəzən mediumlar bizi çağırır, onda keçirik sizin aləmə. Onda toxuna bilərik. Dilinizin təkrarlarını əzbərləyirik.

Çox danışdıq, söhbətləşdik. Kafedən çıxıb bulvarda gəzişdik, mənə öz aləmlərindən danışdı. Deyir, çox darıxdırıcı imiş orada yaşamaq. Cinlərin bir-birilə ünsiyyəti çox zəifmiş. O isə ünsiyyəti sevirmiş. Hər dəfə çağırılanda gəlib bir az bizim aləmdə qalırmış, sonra birdəfəlik bura köçməyə qərar verib. Biz gəzişə-gəzişə söhbətləşərkən birdən gördüm ki, Tofiq yanımızda yoxdur. Zəng etdim, əvvəl açmadı, sonra da zəng çatmadı. Mehman dedi, Tofiq ünsiyyətcil deyil, ona qanı qaynamayıb.

– Nə danışırsan? Tofiqin ürəyi gedir danışmaq üçün.

– Yalnız danışmaq üçün.

Bir az sonra Tofiqdən ismarış gəldi: "Gördüm, siz lap yaxşı söhbətləşirsiz, cırdım aradan".

Həmin axşam evə qayıdanda üzümə qəribə təbəssüm yapışmışdı. Anam o dəqiqə maraqlandı:

– Nə olub, nə yaman qımışırsan?

– Heç... Hər şey qaydasındadır, – elə bil bayaq "Ay mama, cin" deyib onu tualetə çağıran mən deyildim. Axşam yeməyində istintaq davam elədi:

– Yox, səndə nəsə var. Mama qurban, nə məsələdi?

Təbəssümüm bir az da parladı, özümü saxlaya bilmədim.

– Bu gün bir nəfərlə tanış olmuşam.

– Həəə. Belə de. Kimdir, nəçidir? – anam gülümsəyib maraqlandı.

– Tanımayacaqsan.

– Xaricidir? – gözü ilə naməlum xaricə işarə etdi.

– Hə, uzaqlardandı, – əlimlə ən yaxındakı uzaqlığı göstərdim.

– Hmmm. – anam yenə qımışdı, – Lap yaxşı. İngilis dilini də öyrənərsən daha.

Anam dünyada ən çox lazım olan dili yaxşı-yaxşı öyrənim deyə məni bir neçə dəfə kursa göndərmişdi, mən isə bu dünyada mənə ən lazım olmayacaq dili – cin dilini tez zamanda öyrənməyə tələsirdim. Yeməkdən sonra otağıma keçib telefonuma yazdığım səslərə qulaq asdım. Mən soruşurdum, o, cavab verirdi.

Növbəti gün bir də görüşdük, Mehman çox sevinirdi. Söhbətimizin mövzusu yenə cinlər idi. Onların həyatı, doğrudan da, çox darıxdırıcı imiş. Sırf ünsiyyət olsun deyə insanlara gələcəkdən xəbər verirmişlər, cadugərlərlə əlaqəyə girirmişlər. Nə var, nə var, bir neçə dəqiqə onlardan nəsə soruşacaqlar, kimsə onlara inanacaq deyə mediumların çağırışlarına hay verirmişlər.

– Onların hamısı fırıldaqçıdır.

– Bilirəm, – dedi, – bütün cinlər bilir bunu. Var elə cinlər, boynuna almır, ancaq əslində, hamı bura sırf ünsiyyət üçün.

– ...gəlir – cümləsini tamamladım.

– Nə?

– Heç, davam elə.

– Bir də var mənim kimi aləmdən qaçanlar. Qaçıb bu dünyada yaşayır.

– Maraqlıdı ki, sizin dünyanızda ünsiyyət yoxdursa, bəs sizi niyə ünsiyyət sevməyən yaratmayıblar?

– Lar? – sualımı natamamladı.

– Yaratmayıb.

– Nə bilim? Sizi niyə gələcəyi bilmək istəməyən yaratmayıbsa, elə ona görə. Görünür, bir-birimizə möhtac olaq.

– Sən gələcəyi bilirsən?

– Burda olanda yox, ancaq bizim aləmdən baxanda sizinkinin gələcəyi aydın görünür.

Bu qədər sürətlə uydurmaq mümkün deyildi, ancaq yenə də inana bilmirdim. Mənim də dərdim budur. Tamamilə inandırıcı olan hər şeyə şübhə edirdim. Cin idisə, deməli, cin deyildi, cin deyildisə, deməli, cin idi. Etibarımı da buna görə qazana bilmirdi. Heç bilmirəm ki, nə etsəydi, cin olduğuna tam əmin olardım. Mən heç bilmirəm axı, əsl cin necə olmalıdır. Onu nə ilə yoxlaya bilərdim ki?

Bir dəfə cinsiyyətini soruşdum, dedi, bizim aləmdə elə şey yoxdur. Ondan sonra etibarım bir az da azaldı. Bilmirdim, qızdır, ya oğlan.

– Yəni nə qızsan, nə oğlan?

– Aha.

– Homoseksualsan?

– Yox.

– Bəs necə?

– Nə homo, nə hetero, nə də seksual. Mənim, ümumiyyətlə, cinlərin cinsiyyəti olmadı. Cinsiyyət sizə şey... Aid şey.

– Bəs necə çoxalırsız?

– Biz doğulmuruq. Sadəcə yaranırıq.

Danışırdı, izah edirdi, ancaq ağlıma batmırdı. Guya vahid ruh kimi nəsə bir cin var, bunlar ondan qopur, öləndə də gedib ona qoşulurlar...

Onunla tək qalmağa çəkinirdim. Bizim evə gəlmək istəyirdi, razı olmurdum. Düzdür, bir yerdə olanda çox yaxşı vaxt keçirirdik, danışanda dinləyirdi. Zefiras, yəni öz dünyaları barədə söhbətləri də əsasən maraqlı idi, ancaq əsl cin olub-olmaması sualı beynimdən çıxmırdı. Onun isə bədəninin olmamağından başqa əlində sübutu yox idi. Cəmi bir sübutu var idi, o da yox idi. Bilmirdim, düzmü danışır, yoxsa gopamı basır. Həm də yanında duranda dəhşət soyuq olurdu, deyəsən, bu dünyada qala bilmək üçün ətrafın bütün enerjisini udurdu, ona görə. Hiss edirdim ki, getdikcə mən də ondan soyuyuram, bezirəm. O, bədənilə havanı soyutduqca mən də söhbətlərimi soyudurdum.

– Belə bir şey vardı e, vəsvəsə verən şeytan cinlərdən də olur, insanlardan da. Sən hansılardansan? Vəsvəsə verən şeytanlardan?

– Şübhəsiz, tərcümə səhvi var, bizdə belə deyirlər ki, vəsvəsə verən şeytandan qorunmaq lazım, istər cin olsun, istər insan. Yəni insan da, cin də qorunmalı vəsvəsə verən şeytandan.

Şübhələrim artdıqca əlaqəni kəsmək üçün bəhanələr axtarırdım. Nəhayət, bir dəfə onun üstündə problemim çıxdı. Gecə vaxtı idi. Metroda elə hey ora-bura baxıb güldüyünə, dişini ağardıb qulağını çəkdiyinə, qaşlarını oynadıb ağzını açıb-yumduğuna görə məni döydülər. İki yekəpər qaqa üstümüzə gəldi ki, nə göz-qaş eləyirsən? Bilmədim, nə deyəm. Necə başa salasan ki, bu bədbəxt cindir, maskasını tarazlayır?..

– Qardaş, üzrlü sayın, xəstədi.

– Ala, xəstədi, apar xəstəxanaya, camaatın anasına-bacısına sataşır burda.

– Sataşmır, vallah, sataşmır.

– Xəstə deyiləm. – Mehman arxadan səsləndi. Dönüb baxdım ki, hər iki qulağını kənara dartıb ağzını möhkəm sıxır, qaşlarını çatıb gözlərini bərəldir. Elə bildim, cinim əsəbiləşib, indi bu yekəpərlərə dünyanı cəhənnəm edəcək, nəsə oyun çıxaracaq.

Sinəmi qabağa verib dedim:

– Nə şeşələnirsən e, sən? Belə də, yaxşı eləy...

Platformanı mənlə süpürdülər. Polis gələnə kimi məni sürüyən iki nəfər qaçıb getdi. Baxdım ki, mənim güvəndiyim cin durub qıraqda gülümsəyir.

– Nəyə gülürsən? Görmürsən, dalaşıram? Nəsə elə də, cin deyilsən? – dəhşət əsəbiləşmişdim.

– Mənə toxunsalar, maskam düşər, – dedi. Əslində haqlı idi, başındakı dəri düşsəydi, yerində qaranlıq qalacaqdı, metronun ortasında pencək geyinmiş qara kölgənin dostu kimi görünmək döyülməkdən pis olardı. Ancaq heç olmasa, bir az narahat olsaydı, mən rahatlaşardım. O isə durub baxır, gülümsəyir, saçını başının ortasından tutub arxaya çəkirdi.

– Qanın nə parlaq qırmızıdır, – dedi, – gözüm qamaşır.

– Adamın bir kefi pozular heç olmasa. – deyib çıxışa tərəf üz aldım. Arxamca gələ-gələ danışırdı.

– Sən məndən insan kimi münasibət gözləyirsən.

– İnsan kimi, bəli, adam kimi! – arxaya qanrılıb əsəbi-əsəbi dedim.

– Ancaq mən adam deyiləm, cinəm mən, amira cin.

– Rədd ol e! – acıqlandım – Vəsvəsəverənin biri vəsvəsəverən!

Metrodan çıxdıq. Əyilib üst-başımın tozunu çırpdım, bir az gözlədim ki, üzr istəsin. Başımı qaldıranda gördüm, gülümsəyir.

– Nəyə gülürsən e? – onunla dalaşmaq, acığımı ondan çıxmaq istəyirdim.

– Gülmürəm, maskamı tuturam, yumulanda maska ağzım sürüşür. – sözləri qarışdırmağı məni daha da qıcıqlandırırdı.

– İnsan maskası əlverişsiz. Siz çox səmərəsiz konstruksiya. Zərbə bucağı dəyişəndə qan çıxır. Sistem xəta verir.

Cinin bu sözləri bayaq yediyim yumruqlardan bərk dəydi, beynimdə qurduğum bütün dostluq illuziyalarını vurub darmadağın elədi. Mən ondan dostluq, yaxınlıq, istilik gözləyirdim, o isə mənim konstruksiyamın zəifliyinə təəccüblənirdi. Artıq onunla dalaşmağa belə halım qalmadı. Üzümü çevirib getdim. Elə bildim, arxamca gələcək. Uzaqlaşanda dönüb baxdım, gəlmirmiş. Ondan sonra bir də görüşmədik. Doğrusu, gözləyirdim ki, zəng eləsin, barışaq. Cin olanda nə olar, gərək, cinin də yoldaşlığı olsun. Bəlkə, daha yaxşı dost olmazdıq, lakin heç olmasa, yaxşı həmsöhbət qala bilərdik. Ancaq zəng eləmədi.

Getdikcə ondan sarı darıxmağa başladım. Əslində mənə heç bir pisliyi dəyməmişdi. Əksinə, onunla vaxt keçirmək xeyli maraqlıydı. Bir az da keçdi, özüm yazdım, zəng elədim. Ancaq nə ismarışlarım çatdı, nə zənglərim. Elə bil sevgilimdən ayrılmışdım. Özümü unudulmuş oğlan, tərk edilmiş qız kimi hiss edirdim. Darıxırdım. Bir ay əvvəl olmayan cin indi də yox idi, ancaq bu yoxluq həmişə varmış kimi incidirdi. Gözlə görünməyən qaranlıq getmiş, yerində gözlə görünən boşluq qalmışdı.

Tofiqə zəng elədim, "sən yenə yaxşısan, mən lap darıx..." deyəndə sözünü ağzında qoyub zəngi kəsdim, nömrəsini dərhal blokladım.

Bir dəfə axşam vaxtı zibil atmağa çıxanda yeşiklərin yanında başabənzər bir şey gördüm. Əvvəl ürəyim şişdi, yaxınlaşandan sonra onu tanıdım. Mehmanın maskası idi. Bəlkə də, mənim kobud davranışım qaranlıqlar içindəki ürəyinə möhkəm toxunmuşdu. Buna görə də maskası düşmüşdü. Paltarları da yerdəydi. Əlimi vurdum, buz kimi idi. Çox uzağa getmiş olmazdı. Oyan-buyana boylandım, görə bilmədim. Ancaq dəqiq bilirdim ki, dostum hansısa qaranlıqda durub mənə baxır və gülümsəyir. Bir dəfə demişdi ki, Zefirasa qayıtmağı daha mümkün deyil. Ona görə əminəm ki, o hələ də mənim ətrafımdadır. Xüsusən gecələr qaranlıqların arasından məni izlədiyini hiss edirəm. Danışıram, cavab vermir. Ancaq mən onu darıxmağa qoymuram, tək olan kimi nəsə söhbət açıram. Hərdən də gözümə qəribə məxluqlar görünüb yoxa çıxır. Yuxuma da girirlər, rəngarəng yuxular görürəm. Bilirəm ki, hamısı dostumun əməlləridir.

Dünən gecə yuxuda lap Tofiqin nənəsini də gördüm, mənə "gəl-gəl" edirdi. İnanmıram, ondan mənə xeyir gəlsin, ancaq gedəcəyəm.